In Oostduinkerke is dat idee van loslaten ten top gedreven. Daar wil ik elke zomer op een steeds grotere schaal een aantal huizenvormen in zand neerzetten. Op een groot strand tussen twee duinpannen in, creëerde ik vorige zomer spelenderwijs een reeks zandhuizen. Ze zien er tegelijk fragiel én bruut uit. Toch is er geen ontkomen aan: de zee neemt ze onherroepelijk mee op het einde van de dag. Voorbijgangers reageren verrast. In tegenstelling tot de kleine huizen die ik her en der in steden achterliet, kunnen mensen deze sculpturen niet meenemen. Ik vind het spannend hoe mensen zullen reageren naarmate de zandhuizen per jaar 1,17 keer groter worden, zowel qua grootte als in aantal. Een zandstad ter grootte van de vorm van een aangespoelde walvis is al over een paar jaar realiteit.

Mijn zandstad in Oostduinkerke zoekt de limieten op van haar locatie in combinatie met tijd en techniek. Tegelijk stelt ze in vraag welke wetten de sterkste zijn: de natuurlijke of de menselijke?

Oostduinkerke evolutie

( hangt samen met het % groei wereldbevolking)

Ook het aantal huizen gaat mee groeien. Uiteindelijk neemt de natuur over, hoe groot ook.